Een tijdje geleden liet ik iemand op Facebook een ‘Make that the cat wise’-grap zien, waarbij ik mezelf precies dat zinnetje hoorde zeggen: "Hoe verzin je 't, hè?".

Hardop lachte ik een tweede keer om de afbeelding en ook de persoon aan wie ik het toonde was flink geamuseerd. Onmiskenbaar gebeurde er zó iets grappigs, zo iets origineels, dat het kennelijk buiten mijn eigen vindingrijke denkwereld viel en simpelweg van verbazing en respect voor het bedenksel die “Hoe verzin je ‘t, hè?”-zin aan me ontlokte.

Diezelfde ochtend was ik toevallig al eerder met een filmpje geconfronteerd dat eveneens in redelijke mate het creatieve verstand te boven ging: ‘Man spaghetti’ (video). Het bizarre en gekke schouwspel dat door de video wordt gepresenteerd, zou misschien niet door veel mensen als ‘creatief’ gezien worden. Maar dat er zich iets in afspeelt dat uniek is, hoe onbegrijpelijk (of verknipt) dan ook, dat zal iedereen op zich wel kunnen beamen. Mijn lachspieren en scheppende brein voelden zich in ieder geval in sterke mate door de video gekieteld, hoewel het waarom ervan (ook) mij op zijn lichtst gezegd nogal ontging.

De gedachte die mij de rest van de dag niet meer los wilde laten: wat was het nou precies dat mij “Hoe verzin je ‘t, hè?” deed denken én hardop uiten? “Ik bedoel, ”zo sprak ik tot mijzelf, “ik verzin zelf regelmatig rare dingen en hou erg van woordgrapjes en dergelijke, dus ben ik werkelijk zo verrast door de inhoud van die afbeelding en video? Of is mijn reactie gewoon een opperste blijk van waardering voor de mate van originaliteit ervan?”

De waarheid ligt waarschijnlijk weer eens ergens in het midden, hoewel ik zelf meer neig naar de laatste optie. Maar doordat ik hierover ben na gaan denken, ben ik er inmiddels wel in geslaagd om een passend antwoord op mijn retorische, vragenoproepende vraag te formuleren…

“Hoe verzin je ‘t, hè?”: "Nou, gewoon.”

Het punt is, iemand heeft het natuurlijk gewoon verzonnen, zo’n afbeelding, zo’n video. Iemand heeft zijn creatieve vermogen en rare hersenkronkels ingezet om iets te maken dat mij toevallig doet lachen of van waardering mijn mond doet openvallen. Om iets te maken dat direct op míjn creatieve begrip en rare hersenkronkels aansluit. Dus zo bijzonder is dat eigenlijk helemaal niet. Creativiteit en originaliteit zitten in iedereen verscholen, en ook iedereen kan deze vermogens gebruiken en inzetten om bijzondere, afwijkende, originele, unieke, fantastische ‘dingen’ te creëren.

“Dat was goed bedacht!” had ik daarom vermaakt en een stuk genuanceerder moeten uitbrengen. Puur omdat zó’n uitspraak aanzienlijk meer eer aan mijn eigen (be)denkvermogen doet, of dat van iemand anders. Mijn verbazing en persoonlijke waardering maken immers iets niet origineel of uniek of creatief. De afbeelding en video in kwestie waren dat van nature, omdat ze door iemand met een inherente (al dan niet bewust aangewende) creativiteit in het leven zijn geroepen.

“Every thought we have is a creative thought. The question isn’t whether we are creative or not. The question is whether we are aware of our powers of creativity and are able to expand and use them purposefully.”
— J.L. Read, ‘The creative power of thought’

“Creativity is a habit that grows through being fed, nurtured and worked…”
— Jonny Elwyn, ‘Creative inspiration: the power of thinking differently’

“Creativity is an inherent faculty of the brain—as is evident by our childhood. We simply need to remember how to use it.”
— Javy W. Galindo, ‘The power of thinking differently’

Misschien moet ik mezelf - moeten we ons - daarom maar wat vaker écht beseffen hoe bijzonder, afwijkend, origineel, creatief, uniek en fantastisch onze medemens zo nu en dan kan zijn, en hoe vreselijk normaal dat feitelijk is.